Onlangs was ik in de winkel van de Texelse oesterman. Hij vertelde me over zijn oester-excursies en dat hij een paar jaar geleden een parel had gevonden. Een bijna ongelofelijk verhaal, aangezien er slechts in één op de vijftienduizend oesters een parel groeit en dan moet je die net zien te vinden. Nog onwaarschijnlijker is het dan ook dat ik, wanneer ik voor de tweede keer in mijn leven op het wad oesters raap, óók een parel vind! Tijdens het eten van een gegratineerde oester bijt ik erop.
De media-hype die daarop volgt, onderstreept de absurditeit. Als ik al in de landelijke media terecht zou komen, dacht ik dat het zou zijn om mijn boek dat ik aan het schrijven ben. Maar dit…? Een cadeautje van de natuur. Letterlijk! De Telegraaf belt en ze willen zelfs een foto. Of er over een uurtje iemand kan langskomen? Ik ben vereerd, maar voel tegelijkertijd een probleem opkomen. Tijd voor een bezoek aan de kapper is er namelijk niet – zelfs mijn haren wassen zou een race tegen de klok worden.
Ik werp een kritische blik in de spiegel. De ooit zo vlotte plukjes aan de voorkant, hangen uitgegroeid en sloom langs m’n gezicht. Vijf centimeter korter zou niet misstaan. In mijn ooghoek zie ik het scheermesje van mijn vriend liggen. Zal ik …? Zenuwachtig sta ik een uur later op het wad in De Cocksdorp op de plaats ‘delict’. Mijn haren plakken tegen m’n lipgloss en ik kijk recht in de zon, waardoor mijn ogen kleine streepjes worden. Net voordat ik me hier echt druk over maak, besluit ik mezelf over te geven aan de kennis en kunde van de fotograaf. Hij straalt een bepaalde rust uit die me op mijn gemak stelt.
Een dag later sta ik inderdaad in de grootste krant van Nederland. Een heel leuk stukje met een foto die – dankzij de professional – gezien mag worden. Alleen jammer van dat korte haarplukje precies voor mijn gezicht, duidelijk het werk van een niet-professional, ikzelf dus. Later die week sta ik in acht verschillende kranten, van Limburg tot aan Texel en krijg ik meer dan honderd reacties op Facebook en Twitter. Ongelofelijk! Beduusd kijk ik ernaar en neem me stellig voor om binnenkort naar de kapper te gaan. Misschien dat zij – vakbekwaam als ze zijn – nog wél iets van die verknipte voorplukjes kunnen maken…
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. En inmiddels is haar debuut-roman een feit. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
