Goed, ik ben dus genomineerd. Genomineerd om een emmer ijs of in ieder geval ijskoud water over mezelf heen te kieperen: de zogeheten ice-bucket-challenge. Ik weet alleen nog niet wat ik daarvan vind. Al een aantal weken domineren de ice-bucket-filmpjes mijn Facebook pagina. Toegegeven, sommige zijn erg grappig, andere tenenkrommend saai.
Eigenlijk ben ik er wel klaar mee, met die emmers water en ijs. Alleen zoiets zeg je natuurlijk niet op social media. Je zou het bijna vergeten, maar al die ludieke acties zijn te doen om een goed doel: Zoveel mogelijk geld ophalen voor de spierziekte ALS. Want hoewel er over de hele wereld onderzoek wordt gedaan naar deze ziekte, is de oorzaak nog altijd onbekend. Dus het is belangrijk dat er aandacht is voor deze duistere killer! Maar hoeveel vrijwillige ijsdouches zijn er wereldwijd al omgekieperd? Terwijl er hele volksstammen een moord zouden doen voor een bekertje schoon drinkwater.
Nadat zanger Justin Timberlake zijn ijs-challenge accepteerde, vatte het plan pas echt vlam. Gevolg? Bijna 95 miljoen euro voor Stichting ALS. Fenomenaal! Trouwens, wat zegt het over mij dat me nu pas wordt gevraagd om aan deze ‘hype’ mee te doen? Heb ik het imago dat ik de kettingbrief zou doorbreken? Of ben ik het sulletje dat onderaan de voedselketen staat? En daarbij, wie nomineer je? Je legt de ander ook een soort (sociale media) druk op. Als je weigert, ben je een mietje. Of op z’n minst een afhaker. En dat valt dan weer niet zo lekker in het feel-good imago van Facebook.
Ook mijn partner is genomineerd. Hij ziet een hilarische actie met emmer en ijswater wel zitten. Op het moment dat ik dit artikel aan het schrijven ben over waterverkwisting, zegt hij: “Kom, laten wij het ook doen.” Hij kijkt me aan als een jongetje van twaalf dat snode plannen aan het smeden is. Hij weet wat mijn bedenkelijke blik inhoudt en doet er een schepje bovenop: “Dan gaan we samen in ons duikpak!” Ik onderdruk een glimlach en schudt mijn hoofd. “Eh, misschien morgen, goed. Maar ik beloof niks!”, geef ik mezelf nog wat bedenktijd.
Na een onrustige nacht, waarin de challenge me blijft achtervolgen, ben ik eruit. Ik doneer aan Stichting ALS Nederland en nomineer drie Facebook vrienden waarvan ik denk dat ze het kunnen waarderen. Verder maak ik geld over naar Join the Pipe, een non-profit organisatie die zich inzet voor schoon drinkwater wereldwijd. En het bakje ijswater? Ook die doet mee. Daarin zit namelijk een heerlijk gekoelde fles rosé. Om soldaat te maken met mijn zusje, die mij 24 uur geleden nomineerde.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
