Texel heeft tegenwoordig de Texelhopper. Op papier een goed idee: je stapt in Den Helder op, gaat met bus en al de boot op en op je Texelse bestemming stap je weer uit. Alleen de praktijk rammelt nog wat.
Al sjouwend – en met jaloerse blik op het comfortabele rolkoffertje van het meisje dat me met frisse tred voorbij gaat – sjok ik, bepakt en bezakt, naar het busstation. Daar begint de uitdaging.
“Kan ik in deze bus blijven zitten? Of moet ik bij de boot overstappen op de Texelhopper?, informeer ik bij de chauffeur, nadat ik ben ingecheckt en me heb bevrijd van alle bagage.
“Nee mevrouw, ik ga niet naar de boot.”
Oeps, ging ik toch bijna met bus 135 naar Hoorn!
Een aardige dame van de NS vraagt of ik behoefte heb aan informatie over het busvervoer naar Texel. Dat heb ik. Vanwege de Texelhopper is er een nieuw kaartjessysteem. Inchecken met de ov chipkaart kan niet.
“Als je nu gaat, red je het nog om een ticket bij het loket te kopen”, waarschuwt ze.
En dus haast ik me, met al mijn bezittingen, naar het loket voor een kaartje van 5,50 euro. Pittig geprijsd, merk ik op. Een vrouw naast me knikt instemmend en vervolgt haar telefoongesprek dat over een probleem met haar kaartje voor de Texelhopper gaat. De dame achter het loket verzekert me dat het wel meevalt met de prijs. De busrit van de boot naar Den Burg is immers ook bij de prijs inbegrepen.
Even later scant de buschauffeur mijn kaartje. Het geeft geen piepje, zoals bij mijn voorgangers. Toch mag ik doorlopen. De man achter mij koopt terplekke een kaartje. Dat kan dus ook. Dan komt er een mevrouw binnen met een handjevol combitickets. Vast een reisleidster die vooraf de kaartjes heeft geregeld voor haar groep. Ze piepen alleen niet, waardoor de reisleidster in lichte paniek raakt. De informatiemevrouw schiet te hulp en belt met de centrale.
De kinderziektes van de Texelhopper zijn duidelijk voelbaar. Als een koortswee gonst het door de bus. Er volgt een tweede kaartcontrole en de buspassagiers worden geteld, als bij een schoolreisje. Het zou me niet verbazen als ze me komt fouilleren en wil weten of ik mijn bagage wel heb ingecheckt. Op gespannen voet rijden we richting de haven.
Als de bus op de boot tot stilstand komt, snelt de reisleidster met rode konen het meisje met de rolkoffer voorbij om als eerste naar het bovendek te gaan. Ik blijf in de Texelhopper.
In totaal zijn er vier Texelhopper-helpers en één oplettende buschauffeur bij deze rit betrokken. Het benadrukt dat de Texelhopper nog een beetje in de kinderschoenen staat. En toch ben ik ze dankbaar, want anders zat ik nu in Hoorn in plaats van Den Burg!
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. In 2014 publiceerde ze haar tweede roman ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
