“We zijn d’r bijna…!” klinkt de onstuimige sms van vrienden.
Er gaat niets boven een gezellig etentje met leuke mensen. En wanneer het ‘overkantse’ vrienden betreft, wordt het al gauw een (compleet verzorgd) weekend op het eiland.
Op zaterdagavond is het lang tafelen geblazen. Culinaire gangen die elkaar opvolgen. Er wordt heel wat af gelachen, leuke en gekke foto’s gemaakt en tot in de late uurtjes bij gekletst. Nou ja laat? Een uurtje of twee. We hebben allemaal een drukke week achter de rug en we worden tenslotte ook allemaal een dagje ouder.
De volgende ochtend zijn de meesten van ons bijtijds wakker. Nadat het puinruimen van de avond ervoor heeft plaatsgevonden, volgt er een uitgebreide brunch met (roer)eieren, croissants, verse smoothies, broodjes en niet te vergeten: koffie. Na het derde bakkie gaan we het strand op. Je bent immers niet op Texel geweest als je het strand niet hebt gezien.
Bij de strandtent doen we een potje Wormen. Dit is geen extravagant bijgerecht, maar een erg leuk dobbelspelletje waar we de rest van de middag moeiteloos mee vullen.
“Wat zullen we eens met eten doen?”, opper ik tijdens de tweede spelronde.
De meute besluit hun weekendje Texel maximaal te benutten en de laatste boot te nemen. Tijd genoeg dus voor een gezamenlijk diner. Geen liflafjes – al had dat best gekund – maar dit keer even makkelijk naar Kaap Noord, strandpaal 33, bij ons in de buurt.
Tijdens de maaltijd worden we getrakteerd op een prachtige geel met roze avondlucht boven land en een heldere maan boven zee. Deze is vol en rond en straalt krachtig. Het levert mooie foto’s op. We maken een groepsfoto met op de achtergrond het maanlicht dat in een strook de zee belicht. En tot slot nog wat jolige sprongen voor de maan. Ook die worden allemaal vastgelegd met onze telefoons. Daarna zonder minuut speling naar de boot.
Thuis krijgen we een sms: “Handige Henkie is zijn telefoon kwijt!” Een aantal berichtjes en zoekacties later is de telefoon nog steeds niet terecht.
“Hij vreest dat ie tijdens het maan-jumpen uit zijn zak is gevallen…”
“We gaan er nu meteen heen!”, sms ik als mijn partner en ik weer richting Waddendijk rijden. De maneschijn helpt ons bij het zoeken.
“Daar ligt ie!”, roept mijn lief. Hij blaast het zwarte apparaat voorzichtig schoon. We maken een foto van ons tweeën met de teruggevonden telefoon én de maan.
“Oh wat fijn en lief, ontzettend bedankt!”, is de reactie. “En dank voor dit top-weekend! Boot gehaald!”
“En jullie bedankt voor het verhaal voor een nieuwe column. Erg lief dat jullie dit allemaal voor me over hebben!”, grap ik terug.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
