Oeps! Met mijn slaperige hoofd zie ik hoe het laatste beetje koffie uit mijn beker stroomt en in een dunne streep op de trap afstormt. Te laat om met een snelle reflex de schade ongedaan te maken. En hoe weinig het ook is, het bruinzwarte goedje spat op de trap uiteen in tientallen kleine spettertjes. Teveel om met mijn sok weg te vegen en helemaal om het te laten liggen, verzucht ik slaperig. Straks glijdt iemand erover uit of trekt het in het hout. Dus toch maar even een vaatdoekje pakken. Had ik maar niet zo lui in bed koffie moeten drinken.
Al poetsend ontdek ik tal van andere vlekjes en plekjes op onze witte trap. Ook de plekken waarvan ik dacht dat het gewoon bij de structuur van het hout hoorde, verdwijnen na een ferme veeg met het duizenddingendoekje. Het wekt een ware schoonmaakdrift op. Ineens ben ik klaar wakker en ga ik terug voor een emmertje sop. Want als je dan toch bezig bent? Een half uurtje later glimt de trap als nooit tevoren.
Vanuit mijn ooghoek zie ik dat op de plinten zich ook het nodige stof heeft verzameld. Niets zo stimulerend als een vies doekje en een schoon object. En alsof ik werkelijk een sloot koffie op heb, reken ik af met de spinnenwebben in de gang. Ook de deuren naar de keuken en woonkamer krijgen ervan langs. Van dichtbij zie je dat de deur aan de onderkant en bij de klink lang niet zo wit is als bovenaan. Hopla, ook weer schoon, denk ik voldaan en strek mijn stram geworden rug.
Wanneer ik het doodgeslagen sop wegspoel, valt mijn oog op een van de keukenkastjes. Alsof daar ook een kop koffie tegenaan is gegaan. De keukenkastjes zijn nóg viezer dan de trap, de plinten én alle deuren bij elkaar! Resoluut maak ik een tweede sopje en ga elk kastje langs. Van binnen en van buiten. Het is inmiddels een serieuze work-out aan het worden. Naast mijn rug beginnen nu ook mijn armspieren te protesteren.
Tot slot haal ik de stofzuiger tevoorschijn en verwijder ook uit alle hoeken van het plafond het spinrag. En als ik toch op het keukentrapje sta, kan ik net zo goed even het kruidenrekje meepakken. En de voorraadkast waar ik, na er een schone lap doorheen te hebben gehaald, een paar verpakkingen over de datum de kliko in marcheer. Als ook de ijskast en de oven weer blinken, voelt mijn rug alsof ik er een verhuizing op heb zitten.
Zo, het huis is weer klaar voor gebruik, zucht ik tevreden. En voor de laatste keer vandaag maak ik een warmschuimend sopje klaar. Nu voor mezelf. Baddertijd!
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
