Sneeuwklokjes

Sneeuwklokjes

Een van de grootst bewaarde geheimen van Texel is misschien wel het sneeuwklokje. In ieder geval voor mij dan.

Mijn lief komt thuis met een grote pot sneeuwklokjes om me te feliciteren met mijn tweede boek, dat net is verschenen. Dit hagelwitte, bijna aaibare plantje wordt onder andere gekweekt op Texel, weet hij te vertellen.

Zo heb ik in mijn appartement in Amsterdam tóch iets van Texel om naar te kijken. Sneeuwklokjes doen me ook denken aan de winter. Of eigenlijk aan de winter die we níet hebben gehad. Best jammer, want ik hou van (en verlang naar) een stevige winter. En een vakantie naar de wintersport zit er niet in dit jaar.

Ingepakt in dikke lagen textiel en dan nog steeds rillend van de kou de bevroren autoramen met draaiende motor schoonkrabben om vervolgens met diepvriesvingers – want natuurlijk geen waterdichte handschoenen aan – stapvoets de oprit verlaten en glibberend de weg op rijden. Ook dát zijn de charmes van de winter, als je het mij vraagt.

Een paar dagen later zijn we weer op het eiland. Bij ons in de buurt is een klein stukje bos waar oneindig veel sneeuwklokjes groeien. Gelegen tussen de Roggesloot en De Cocksdorp. Het sneeuwklokjesbos noemen wij dit. We gaan er ieder jaar minimaal één keer naar toe. Het bos is sprookjesachtig mooi, een echte aanrader van eigen bodem. Met wat omgevallen bomen, stronken en prachtig licht dat door de takken schijnt. En het is alsof de grond bezaaid is met een laagje sneeuw. Wat deze winter dus in werkelijkheid een sprookje is gebleken, helaas.

Na een regenachtige winter is vandaag dan de eerste zonnige, lentedag. En gelukkig valt die samen met het weekend en voor sommigen met het staartje van de voorjaarsvakantie. Voor het eerst zitten we op een terras op het strand. Misschien uit wintergewoonte, bestellen we nog wel een warme chocomel met slagroom. En zo warm is het met de wind ook nog niet.

Op de terugweg naar huis gaan we langs het sneeuwklokjesbos.

Hoewel sneeuwklokjes voor veel mensen een voorteken is van de lente, hoop ik – tegen beter weten in – dat er toch nog een winter-inhaalslag gaat komen. Ik ben geen weersdeskundige, maar van de Waddendijk af sleeën zit er deze winter niet meer in. Geen gestoei in de sneeuw en sneeuwballengevechten. Geen sneeuwpop in de tuin. En dat terwijl ik me nog zo had voorgenomen om me nu wél eens op de bevroren Roggesloot te begeven. Volgend jaar hopelijk beter. Voor nu moet ik het doen met de bossen op Texel die ‘besneeuwklokt’ zijn. En met de prachtige pot in de vensterbank in Amsterdam natuurlijk.

Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.