Op weg naar Texel begint het te regenen. Bij Den Helder veranderen de druppels in natte sneeuw. En als we Texel op rijden, zijn het dikke, witte vlokken. Dat noem ik een positieve ontwikkeling.
Sneeuw doet iets met me. Het haalt het naïeve meisje in me naar boven en doet me geloven dat er geen kwaad is in de wereld. De geluiddempende sneeuwvlokken zijn een metaforische dekmantel voor pijn en verdriet.
Dat we onderweg op het nieuws horen dat het NOS journaal niet doorgaat omdat een zwaarbewapende man de studio is binnengedrongen, druist dan ook fel in tegen het vredige gevoel in mij dat met elke sneeuwvlok sterker wordt. Op het Mediapark sneeuwt het vast nog niet.
De koplampen lichten de witte watten op. In strepen komen ze op ons af.
“Hoe kan het dat ze schuin op ons af komen?”, vraag ik me hardop af. “Terwijl ze bij de lantaarnpaal recht naar beneden vallen?”
“Waar heb jij het over?”, vraagt mijn bestuurder. Hij zit met zijn gedachten bij het Mediapark.
“De sneeuwvlokken.”
Het NOS gebouw is inmiddels ontruimd en verslaggevers improviseren erop los om er het beste van te maken. Ik gun het dat er bij hun ook dikke sneeuwvlokken rustgevend omlaag dwarrelen.
“Dat komt door onze snelheid, denk ik. De vlokken komen niet op ons af, wij komen op de vlokken af.”
Op de radio klinkt het geruststellende bericht dat de overvaller is overmeesterd en de zaak onder controle is. Ja, in Hilversum sneeuwt het nu ook, dat kan niet anders. Het komt goed!
We draaien de Hoofdweg af en rijden het erf op. Een gelukskriebel schiet door me heen bij het zien van het ‘donzen’ laagje bovenop de brievenbus. Het kraakt onder mijn gympen als ik de auto uitstap, waarop het meisje in mij een huppelsprongetje maakt. Binnen gaat de laptop aan en verschijnen de eerste beelden van de dader. Een eersteklas kakker, compleet met gekamde gel-haartjes en keurig maatpak. Alleen het pistool met demper klopt niet in dit plaatje. Hij houdt het vast alsof het zijn hockeystick is, na een hopeloos verloren wedstrijd.
Ik zit er niet ver naast. Het blijkt een eerstejaars student scheikunde die tien minuten zendtijd eist om een maatschappelijk probleem aan te snijden. Maar meer dan ‘two minutes of fame’ wordt het niet, de politie is snel ter plaatse.
Kreeg iedereen maar een vredig gevoel bij het zien van helderwitte sneeuw. Dan waren we van een hoop maatschappelijke problemen verlost. Dan werden alle gevangenissen uitgeschud boven sneeuwzekere oorden en smolten egoïsme en agressie als sneeuw voor de zon. Maar het enige dat smelt, is het flinterdunne laagje magie onder mijn voeten.
Fijn dat het vannacht blijft sneeuwen. De wereld kan het gebruiken.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. In 2014 publiceerde ze haar tweede roman ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
