Voor het eerst ben ik twee dagen alleen op Texel. Manlief heeft een spoedklus op zijn werk aan ‘de overkant’ – zoals Texelaars het vaste land noemen. Dus ik ben tijdelijk gepromoveerd tot hoofdverantwoordelijke voor huis, haard en dieren. Zul je net zien dat onze eigenwijze shetlander uitbreekt en ik de omheining moet zien te fiksen. Of dat er een kip dood in het hok ligt. Best spannend, helemaal alleen. Wat zal ik, naast mijn schrijfwerkzaamheden, eens gaan doen de komende dagen?
Plotseling kukelt de haan erop los, waardoor ik opschrik. Gaat hij normaal ook zo tekeer? Is er paniek in het kippenhok? Moet ik gaan kijken? Abrupt stopt het geluid en is het weer stil buiten. Is dat verdacht? Zijn ze van hun stokje gegaan? Verslonden door een vos (oh nee, die komen niet voor op Texel!) een rat of ander wild beest?
Na een voorzichtige blik in de kippenren, pak ik opgelucht de fiets uit de schuur om boodschappen te doen. Genietend van een beginnend zonnetje, een flinke wind in de rug en een lepelaar, bedenk ik onderweg een behoorlijke to do lijst. Genoeg klussen voor een hele zomer, maar de gedachte aan het verraste gezicht van mijn partner bij thuiskomst werkt maximaal motiverend. Hij verwacht geen strak gemaaid gazon en een onkruidloos schelpenpad. Ook wil ik de ramen lappen, de vloer in huis moppen en de paardenwei uitmesten.
Nadat de inhoud van twee volle boodschappentassen in de keukenkastjes is opgeborgen, haal ik de stofzuiger tevoorschijn. Daarna komt mijn voorjaarsschoonmaak pas echt op gang en haal ik een lap door keuken en badkamer. De muziek staat op z’n hardst, want geen buren om me druk over te maken.
Na bijna drie uur uptempo boenen, is het tijd voor een adempauze en koffie. Ik ben er klaar mee. Niet met het to do lijstje, maar wel met de schoonmaakdrift. Vermoeid, maar voldaan zet ik het koffieapparaat aan. Dan klinkt een onheilspellend gepruttel en de lekkere koffiegeur blijft uit. Geen water in het reservoir! Bijvullen of resetten helpt niet en mijn lief bellen doe ik niet. Om hulp vragen, doet afbreuk aan het zelfstandige gevoel dat ik net verworven heb.
De telefoon gaat. Is dat mijn schatje die komt checken hoe ik het rooi? Nee. Het is de pedicure die vraagt waar ik blijf… Helemaal vergeten! Meteen spring ik weer op de fiets. Dit keer met vermoeid lijf en ietwat beurse billen van de vorige fietstocht. Helaas doet een pedicure niet aan massages. Hooguit die van de voeten.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. En inmiddels is haar debuut-roman een feit. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
