Onder het motto: ‘doe eens iets nieuws’ liep ik een dagje mee als blogger voor Unicef. Doel: donateurs werven.
Het voelt een beetje als een jehovagetuige-actie. En ik vrees voor geïrriteerde mensen. Deuren die voor m’n neus worden dicht gesmeten. Honden die grommend op me af komen. Maar gelukkig sta ik er niet alleen voor. Ik ga op pad met Robert (57), Jacoba (37) en Sanne (27). Van deur naar deur. Oftewel, belletje lellen zonder weg te rennen.
Toch wekt het ook nieuwsgierigheid op. Het bijna tastbare enthousiasme waarmee Sanne over dit werk praat. Het staat haaks op mijn vooroordelen. En dus ben ik van de partij. En daarbij poetst dit werk je karma lekker op.
We verzamelen in een woonwijk in Amstelveen. De route staat uitgestippeld op onze gloednieuwe tablet. Omdat het een nieuw project binnen Unicef is, wordt het verhaal van de organisatie nog even doorgenomen. 4DMPeople is een organisatie die uitsluitend werkt met en voor non-profit goede doelen. Zoals de Hartstichting, Vluchtelingenwerk Nederland en Diabetes Fonds, leer ik. Met alle puntjes op de i en gehuld in Unicefblauwe jassen duiken we de eerste woonwijk in. Daar splitsen we ons in tweetallen op. Ieder aan één kant van de straat.
Een hekje door. Over een grindpaadje. Een trappetje op. Per strekkende meter raak ik meer opgelucht dat ik me achter fondsenwerver Sanne mag verschuilen. Ik ben ‘slechts’ de blogger van deze nobele missie. Sanne belt aan. Geen sprankje last van onzekerheid of schaamte. Er is niemand thuis. Door naar het volgende huis. Een oudere vrouw schuifelt naar de deur en doet open. Zij blijkt al Unicefdonateur.
“Dank u voor uw steun mevrouw”, zegt Sanne. “Het wordt enorm gewaardeerd!” Ineens lichten de ogen van het dametje op. Wat jarenlang een anonieme geldtransactie is geweest, heeft vanaf nu het vriendelijke gezicht van Sanne.
We spreken een vrouw uit Bosnië die zelf geld en kleding inzamelt voor vluchtelingen. Gek genoeg schept het een soort band. En dan een man die eenmalig vijfentwintig euro doneert. Zonder nadenken. “Goed werk mensen, ga zo door!”, zegt hij en steekt zijn duim omhoog.
Er volgen nog een paar dichte deuren. Dan een oppas van zeventien. En een handjevol bestaande Unicefdonateurs.
Niks geen rotgesprekken, geïrriteerde bewoners of opgestoken middelvingers. Ik begin te geloven dat het eerder mijn vooroordelen zijn die niet kloppen. Robert schrijft z’n eerste donateur van vanavond in. Het voelt zelfs voor mij als een dankbare heldendaad.
Lopend naar de volgende wijk vraag ik Robert: “Ga je na de tiende keer ‘nee’ niet huilend en gekrenkt naar huis?”
Een schaterlach. Dan met Amsterdams accent: “Daar heb ik sowieso nooit zo’n last van. Heb nog nooit narigheid gehad. Kijk, als iemand geen donateur wilt worden prima, dat kan gebeuren. Maar als ik het tuinhekje weer achter me dichtdoe, wil ik op z’n minst dat de bewoner geglimlacht heeft!”
Sanne: “Als Mensen nee zeggen, doen ze dat niet tegen jou, maar tegen het goede doel waarvoor je op pad bent. En elke nieuwe fondsenwerver krijgt eerst een training ter voorbereiding. Je wordt nooit zomaar voor de leeuwen gegooid.”
Jacoba, werft sinds een maand of drie: “In het begin was ik echt een bang kuikentje. Daarom loop je in het begin met een geroutineerde collega mee. Gaandeweg ebt de onzekerheid weg. Ik heb er nu al zoveel van geleerd.”
“En naast een aardig zakcentje krijg je er gratis een leuke club collega’s bij”, grapt Robert. Maar ik zie dat hij het meent. “Elke twee maanden wordt er een borrel en eten georganiseerd. Ik zorg dat ik die nooit mis!”
“Is het niet wat ouderwets om langs de deuren te gaan?”, drop ik de uitgestelde vraag in de groep. In verschillende argumenten klinkt het tegendeel, als een dolby surround speaker-set:
Sanne: “Persoonlijk contact is effectiever dan een nieuwsbrief of een oproep op social media. Onze fondsenwervers zijn geen studenten die het werk als bijbaantje zien. Het is een team van bijna vijfentwintig bevlogen mensen. De gemiddelde leeftijd is vijfenveertig jaar.”
Jacoba: “Je komt ook veel eenzame mensen tegen. Die zijn blij met een praatje aan de deur. Want we draaien geen standaard riedeltje af.”
Robert: “Het is belangrijk om donateurs te werven. Er is namelijk niemand die ’s ochtends wakker wordt en denkt: kom laat ik eens donateur worden voor Unicef. Je moet de mensen echt die vraag stellen. En het persoonlijke contact is gewoon erg leuk!”
Het resultaat na vandaag? Vijf eenmalige donaties en twaalf die voor langere tijd doneren. Hoera, een fantastische score. Want met dat geld kunnen er tentenkampen in Syrië winterklaar gemaakt worden. Hier verblijven miljoenen Syriërs (waaronder veel kinderen) die halsoverkop moesten vluchten voor bombardementen en geweld.
Inmiddels is het me duidelijk: donateurs werven is nobel en leuk. En bovenal enorm noodzakelijk!
Heel voldaan en opgelucht fiets ik ’s avonds met opgepoetst karma naar huis.
Zou jij ook willen meelopen? Paula Klaassen kan je van alle informatie voorzien. Haar mailadres: p.klaassen@4dmpeople.nl of bel naar 030 – 8501838.
