BONO

Ik deed het voor mijn lief. Hij is fan. Tot gisteravond was ik nog een U2-virgin.

“Voor wie kom jij?”, vraagt een ‘die hard groupie’ met imposante camera.

“Voor deze”, zeg ik en wijs op de platenhoes van de elpee die ik zojuist gekocht heb.

“Oei, dan wens ik je succes!”

“Hoezo? Iedereen komt toch voor Bono, neem ik aan?”

Hij kijkt me aan of hij water ziet branden: “Dat is Bono niet, dat is Larry Mullen! En die is nooit zo scheutig met het uitdelen van handtekeningen…”

Mijn vriend heeft een keer oog in oog met hem gestaan, maar toen was het niet gelukt. Het zou dus de ultieme verrassing zijn. Daarop was mijn impossible missie gestoeld: een handtekening scoren, van mister Bono himself!

Het definitieve plan ontstond in mijn hoofd, toen we via een Twitterbericht ontdekten dat de band de avond ervoor op 2 minuten lopen(!) van ons huis in een Amsterdams kroegje hadden gebivakkeerd, 3 uur lang!

Gemiste kans!

Oud op nieuw zeer doet extra pijn.

En dus schuif ik aan bij de vaste clan voor het Amstel Hotel waar ze tijdens hun tour verblijven. Met de minuut neemt de adrenaline toe en dan begint de menigte ineens te joelen en roepen. Op mijn tenen meen ik Bono te herkennen en begin ik wild te zwaaien met mijn hoed – ik had mijn artiestenoutfit aan, opvallen leek mijn kansen te vergroten – en in de andere hand de elpee, waar ik het plastic alvast af had getrokken. Met ook de dop alvast van de viltstift afgehaald, zou hij in twee seconden een krabbel kunnen zetten.

“Bono, BOOOH NOOOH! BOOOOOOONOOOOOH!”, hoor ik mezelf roepen. En net als ik zelf vind denk dat het een sneue actie is, gebeurt het onmogelijke.

Bono kijkt me aan en loopt regelrecht op me af…! Mijn hart bonst nog een tikkeltje harder en ik sta in de startblokken met de zin die ik van te voren bedacht had: a signature for the love of my life, please?

En voor ik er erg in heb, staat deze muziekheld met mijn stift in zijn hand.

“Who is the lucky one?”, vraagt hij.

Ja, tuurlijk, zijn naam. Hij heet Duurt, maar fonetisch gezien wordt dat niks in het Engels. Dus dan zijn bijnaam Duby.

“How do I spell it?”, vraagt Bono.

Terwijl ik begin te spellen, besef ik dat ik geschiedenis schrijf. In ieder geval voor mijn lief die vanavond nietsvermoedend thuis komt.

“Die, joe, bie…”, zeg ik. Maar dan blijft het stil. Door de euforie kom ik niet op de Engelse vertaling van de Griekse Y. Even zie ik het hele plan in alsnog in het water vallen. Ongemakkelijk begin ik dan maar de letter uit te beelden. Niet sexy, wél effectief! Bono schrijft: Bono 4 Duby. Hij neemt er alle tijd voor. Hoe geweldig dit, is de enige gedachte die mijn hele hoofd vult. Ik hijg van blijdschap. Echt! Ook niet charmant, maar ik kan het niet helpen.

Bono geeft de plaat en pen weer terug. Hij is zo relaxt, dat het me verwart. Ik had nog makkelijk een heel gesprek kunnen aanknopen en met hem op de foto gekund. Maar ik blokkeer en weet niks te verzinnen. Als hij naar de volgende gaat, kom ik uit mijn roes en krijg ik de helderheid van geest om nog een paar kiekjes te maken. Om nog wat extra punten te scoren bij het thuisfront.

Als Bono een kwartier later in een auto de straat uit rijdt, stijg ik bijna op van kinderlijke blijdschap. Wachten tot manlief vanavond thuiskomt? Hell no! Ik bel hem op en roep een octaaf te hoog: “I’m sooo gonna make your day…”

Vanaf nu ben ik ook fan!

Enne, het staat ook op You Tube (vanaf 1:26 min): hier