Klein gebaar, groot geluk
De verkoper van de daklozenkrant loop ik zonder groeten voorbij en na mijn vierde jaar heb ik nooit meer iets in het bakje van een straatmuzikant gestopt. Met een klein gebaar iets voor een onbekende betekenen. Het is eigenlijk heel eenvoudig en toch doe ik het weinig. Ik sta er niet bij stil, niet écht. Tot voor kort.
Een oproep via Facebook trekt mijn aandacht: kleding gezocht voor kinderen van Syrische vluchtelingen. De beelden treffen me tot in mijn buik en vooral door schuldgevoel deel ik het bericht. Verrassend genoeg worden door vriendinnen in ‘no time’ rompertjes, truitjes, mutsjes en schoeisel aangeboden. Ik besluit om door te pakken en sla driftig aan het verzamelen. Hierdoor ontmoet zelfs weer een vriendin van de middelbare school die ik al zeker twaalf jaar niet heb gezien. De kledingdonatie wordt gecombineerd met een kop koffie.
Met vijf uitpuilende vuilniszakken rijd ik naar Amsterdam. Na drie kwartier verdwalen en een bijna verpest humeur uit frustratie, parkeer ik de auto in de buurt van het inzamelpunt. Weliswaar op een ‘laden en lossen’ plek, maar inmiddels vind ik dat ik daar recht op heb met mijn goede-doelen-bagage.
Ik ben geen engel.
Ik ben alleen iemand die iets voor een ander kan betekenen.
En dat voelt als de hemel!
Bij aankomst is de grote inzamelactie meteen zichtbaar. Een wel vijf meter hoge berg en drie volle laadkarren. Ineens voelen mijn zakjes een beetje lullig. Waarom heb ik niet meer kleding opgehaald? Wat voor moeite zou dat zijn geweest? Precies op dat moment loopt er een vrouw voorbij. Ze kijkt me veelbetekenend aan. Ik herken goedkeuring, blijdschap en dankbaarheid in haar ogen. In die paar seconden dat ze passeert, besef ik ineens wat mijn actie eigenlijk betekent: nieuwe hoop voor mensen die dat misschien wel op brute wijze zijn kwijtgeraakt. Elk kledingstuk helpt. Op mijn beurt ben ik de vrouw die me met al haar liefde aankeek innig dankbaar.
Teruglopend naar de auto komt als vanzelf de vraag op: Wat kan ik voor een ander betekenen? Soms is het maar iets heel kleins wat net het verschil kan maken. In gedachten verzonken, passeer ik een man met wandelstok. Een stadsbusje haalt ons in.
“Als ik het nog kon, was ik nu gaan rennen”, hoor ik achter me.
Het duurt een fractie van een seconde voordat deze woorden tot me doordringen. Dan zet ik het impulsief op een lopen en roep over mijn schouder: “Maar ik kan wél rennen!”
De oude man slaakt een verraste kreet en roept: “Meid dat hoeft je toch helemaal niet te doen…?!”
Roepend en zwaaiend gebaar ik naar de bus die zo’n honderd meter verderop stopt. Snakkend naar adem vertel ik dat er heel graag een man met wandelstok mee wil. De buschauffeur knipoogt. En als de oude man instapt, zegt hij: “U bent wer-ke-lijk een engel!”
Ik glimlach en zwaai de bus de straat uit. Ik ben geen engel, denk ik nahijgend. Ik ben alleen iemand die iets voor een ander kan betekenen; en dat voelt als de hemel. Zowel voor de man met wandelstok als voor mij.
Fleur
Mooie actie! Een klein gebaar.. groot geschenk☆