Het leuke aan wandelen is dat het soms onverwachte gesprekken aanwakkert. Als mijn lief en ik door de duinen naar de vuurtoren lopen, zegt hij: “Ik heb een goed voornemen voor dit jaar.”
Ik houd mijn pas in en kijk hem aan. “Een goed voornemen? Jij?”
Hij had net zo goed kunnen voorstellen om naar Spanje te emigreren, dat had al net zo logisch geklonken.
Aan goede voornemens doe ik niet. En mijn partner nog minder. Althans, niet aan het type goede voornemens dat op 1 januari ingaat. Zoiets kan wat mij betreft op ieder gewenst moment van de dag plaatsvinden, namelijk wanneer het belang van slagen het hoogst is. Anders is het sowieso gedoemd te mislukken, bij mij dan. Stoppen met snoepen komt bijvoorbeeld met uitroeptekens bovenaan mijn to do te staan wanneer ik net de laatste bonbon doorslik. (En ja, dit voornemen kan rustig iedere dag opnieuw gemaakt worden.) Of na een gezellige avond te diep in het glaasje gekeken te hebben, mag (en hoef) ik voorlopig geen alcohol meer. Ook dit patroon kent zijn herhalingen.
Mijn vriend raapt een vertrapt colablikje van de grond en kijkt me met mysterieuze blik aan.
“Laat me raden, je komt voortaan elke vrijdag thuis met bloemen…”
“Nee grapjas, ik heb me voorgenomen om milieubewuster te zijn.” Hij houdt het roestige blikje omhoog.
Naar Spanje gaan, was toch net iets spannender geweest, hoor ik mezelf denken.
Aan de rechterkant van het duinpad wappert een stuk plastic aan een struik met stekels. Het probeert zich los te rukken. Mijn spontane milieufreak trekt het eruit en neemt het mee.
“We kunnen veel milieuvriendelijker leven, jij en ik. Niet dat er morgen zonnepanelen op het dak worden geplaatst, maar ook in het klein kunnen we best wat doen.”
Hij heeft een punt. We scheiden glas, plastic, papier en groenafval, maar batterijen belanden bij ons meestal gewoon in de afvalbak. Al kletsend raapt hij nog drie stukken plastic op. Het werkt aanstekelijk. Als je erop let, valt het pas op hoeveel zwerfafval er op het strand rondslingert. Een bierflesje, snoeppapiertjes en sigarettenpeuken. Hoeveel moeite is het om de natuur niet als asbak te gebruiken?
Vlak voordat we het strand verlaten, raap ik een stuk plastic op. Het blijkt een zakje.
“Ieks!, een hondendrol!”, roep ik. In een reflex wil ik het laten vallen, maar kan me nog net op tijd bedenken.
“Haha, dat heb jij weer!”
Al met al hebben we allebei een handjevol afval verzameld. Het lijkt een actie van niks, maar elk stuk plastic dat níet in de zee of in de maag van een dier terecht kan komen, is winst. En ineens voelt zijn goede milieu-voornemen behoorlijk fantastisch. Iedereen zou zich dit moeten voornemen. Elke Dag Opnieuw!
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. In 2014 publiceerde ze haar tweede roman ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
