De kortste dag van het jaar hebben we weliswaar gehad, toch is het nog steeds vroeg donker. Ik ben dol op deze tijd en geniet van de kerstlichtjes die je overal ziet. Om de tijd te nemen om even stil te staan bij het afgelopen jaar. Om de dingen die gebeurd zijn niet alleen ter kennisgeving aan te nemen, maar echt even de revue te laten passeren en aandacht te geven. Eigenlijk zouden we (ik) dat vaker moeten doen.
Vandaag is zo’n dag. Mijmerend bij kaarslicht vraag ik mezelf af: wat is voor mij het meest indrukwekkende geweest van het afgelopen jaar? Ik hoef niet lang op het antwoord te wachten. Het is de najaarsstorm die onlangs gewoed heeft. Gevolgd door de Sinterklaasstorm die daar nog eens overheen kwam.
Bij de eerste storm blijft ons eigen huis gelukkig gespaard. Maar als je vervolgens ziet hoe in Den Burg (Texel) bomen als lucifershoutjes zijn geknakt en dat er bij een goede kennis een boom op de uitbouw terecht is gekomen en behoorlijk wat schade heeft aangericht. Hoewel de decemberstorm net iets minder heftig is, hebben wij die keer wél schade: de schoorsteenpijp op het dak van de schuur is naar beneden gekomen en zowel het kunstwerk aan de voorkant van het huis als ook het kippenhok komt half verwoest uit de strijd. In Amsterdam sneuvelt er zelfs iemand die onder een omvallende boom terecht komt! Oef!
Het natuurgeweld doet me beseffen hoe klein we eigenlijk zijn als mens. Het maakt het ineens een stuk makkelijker om de dagelijkse beslommeringen te relativeren. Je kunt wel alles willen bepalen en een ingenieus waterplan uitdokteren. Of verkeerswegen aanleggen en dammen bouwen. Maar uiteindelijk is de wereld niet maakbaar.
Er kwam dijkbewaking op verschillende plekken in het land. Toen ik dat hoorde, was het net alsof de geschiedenis ons even inhaalde. Dijkbewaking was een stoffige term uit het verleden. Een verouderd begrip en niet meer van deze tijd. Maar dit vergeten woord was ineens uiterst actueel! Het deed me denken aan mijn stiefvader die als kleine jongen de Watersnoodramp uit 1953 meemaakte – iets waar hij niet graag over praat.
Even heb ik me afgevraagd in hoeverre ons eenzelfde soort overstroming zou kunnen overkomen. Mijn lief woont immers pal achter de waddendijk!
Achteraf viel het gelukkig reuze mee. We herstelden wat gerepareerd kon worden en gingen door met de bezigheden van de dag. Toch was het anders; de storm heeft iets in me wakker geschud: het besef van vergankelijkheid. En hoe waardevol het is om stil te staan bij wat je wél hebt in plaats van wat er niet is.
Ik wens jou een mooi en betekenisvol nieuwjaar!
Met haar laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. En inmiddels is haar debuutroman een feit. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
