In gedachten repeteer ik: wij zijn van het grootste online platform voor mantelzorgers. Ik ben op weg naar de trein. Vanavond ga ik naar de filmpremière van de documentaire Het doet zo zeer die Heleen van Royen over haar dementerende moeder maakte.
Een journalistiek hoogtepuntje. Want ik sta aan de rode loper, tussen De Telegraaf en Shownieuws in. De zware jongens uit medialand. Elke BN-er die langs komt, mag ik vragen stellen.
Chipkaart opladen en door naar perron 15A. Deze trein rijdt niet, staat er op het bord. Eh, jawel. Ik heb namelijk een afspraak met Heleen van Royen.
Wat een geluk dat mijn hoge pumps (locatie-schoeisel) in mijn tas zitten. Op gympies (onderweg-schoenen) ren ik naar een alternatief perron.
Zouden we een goodiebag krijgen? Denk ik overmoedig als blijkt dat ik geen vertraging oploop door het geintje van NS. Maar ja, wat stop je erin? Als het thema mantelzorg is? Inlegkruisjes…? Of een pillendoosje, gevuld met pillen: de basics.
Na een snelle snack en de schoenenwissel, stap ik op het feestgedruis af. De perskaart om mijn nek geeft extra power. Ik ondervraag Paulien Huizinga, Marlies Dekkers, René Mioch én natuurlijk Heleen.
Een topavond. En niet alleen door de rode loper. De docu geeft een eerlijk, rauw en oprecht beeld van Heleen en haar moeder. De worsteling, dilemma’s, het verdriet, maar ook de mooie kanten worden belicht. Aanrader dus!
Het interview met Heleen van Royen
Je hebt intensief voor je moeder gezorgd. Hoe ver ga je in de zorg?
“Goed voor mijn moeder zorgen, werd een soort obsessie voor me. Ik wilde dat ze de tijd die ze nog had zo prettig mogelijk voor haar maken.”
Had? Ze leeft nog steeds toch?
Lachend: “Ja. Ik was vanmorgen nog bij haar. Ik wilde haar per se vandaag even zien. Ze weet van de première, maar het gaat voor een groot deel langs haar heen.”
Hoe manage je de zorg met je eigen drukke bestaan?
“Ik heb het geluk dat ik ZZP-er ben. Dus ik bepaal mijn eigen werktijden. Daarbij heb ik de zorg voor mijn moeder natuurlijk gecombineerd met mijn werk, door er een film van te maken. Wat dat betreft ben ik niet echt exemplarisch. Maar ook ik heb genoeg momenten gehad dat het écht zwaar was.”
Kun je een voorbeeld noemen?
“Ze had steeds meer zorg nodig. Op het laatst kon ze eigenlijk niet meer alleen zijn. Dat vond ik heel belastend. En ik vond het naar om te zien dat ze zoveel pijn had. Ze had een versleten heup. Vandaar de titel van de docu Het doet zo zeer. Het was een soort mantra in haar hoofd geworden.”
Je hebt voor je moeder een kant-en-klaar huisje in de achtertuin laten zetten. Daar heeft ze amper 4 maanden gezeten. Voel je dat je gefaald hebt? Omdat je het niet hebt kunnen afmaken zoals je had gehoopt?
“Ja, dat heb ik wel gehad… Maar ik zie hoe goed ze het nu heeft in het verpleeghuis. Toen ze bij mij woonde, werd ze steeds onrustiger en verwarder. Mijn moeder heeft het daar echt naar de zin. En ze wordt goed verzorgd. Dag en nacht. Dat kon ik haar niet geven. Ik had gehoopt dat ik haar tot het einde kon verzorgen. Dat was mijn intentie. Maar het ging niet meer.”
Heb je een tip voor andere mantelzorgers?
“Ook al pakte het niet helemaal uit zoals ik gehoopt had. Ik ben ontzettend blij ben dat ik het gedaan heb. Dat ik voor mijn moeder gezorgd heb. Want je maakt iets met iemand mee en deelt iets met iemand wat ontzettend bijzonder is. Het deed me soms denken aan het opvoeden van een baby: je hebt de zorg voor iemand die niet voor zichzelf kan zorgen.
Een tip? Tja, mantelzorgen kan heel zwaar zijn. Maar vergeet niet om ook de mooie momenten te zien. En op een gegeven moment komt de beloning. Achteraf mag je trots zijn op de dingen die je allemaal gedaan hebt. Je hebt samen iets persoonlijks doorgemaakt. En dat is enorm waardevol. Daar denk ik aan op moeilijke momenten.”
