De eerste bekende Nederlander die ik ooit op Texel ben tegengekomen, is komiek Jochem Myjer. Niet dat ik kaartjes had voor zijn try-out bij Klif 12. Ik kwam hem gewoon ‘in het wild’ tegen. Dat wil zeggen, op de veerboot richting Texel. Hij schijnt graag op het eiland te vertoeven. Zelfs een aantal maanden per jaar. Kortom, een gevorderd eilandbezoeker. In het voorbijgaan op de boot gaf hij me een beleefde glimlach terug.
Nu zag ik hem weer. Dit keer omdat ik wél een kaartje had gekocht (lees: gekregen). In een uitverkocht Carré, rij drie rechts van het midden. Topplekken!
De theatervoorstelling ‘Even Geduld Aub!’ was zijn eerste optreden in dit Amsterdamse theater sinds zijn pittige revalidatieperiode na een verwijderde tumor in zijn nek. De vraag was zelfs of hij ooit nog zou kunnen lopen. Hij heeft al zijn energie gebruikt – en godzijdank heeft hij heel, heel, heel veel energie – om volledig te herstellen. En óf dat gelukt is, wat een show!
Tijdens de voorstelling kruisen onze blikken elkaar. Vergis ik me nou? Nog een blik. Nee echt, Jochem kijkt me aan! Ik glimlach. Het volgende moment begint hij een sketch over een typisch Goois meisje dat op hockey zit. Met de herkenbaar klinkende letter R die extra wordt aangezet. Ik moet lachen en kijk terloops achterom om te checken of de persoon achter mij wellicht óók denkt dat het over haar gaat. Niet dus. Rij vier achter mij is gevuld met een groepje vrienden, uitsluitend mannen. Opnieuw een blik. Jochem herkent me gewoon – krijg ik het hoog in mijn bol. Het kan natuurlijk dat hij mijn column in ‘Texel dit Weekend’ een keer gelezen heeft? Of herkent ie me van die ene keer op de boot?
Nog een grap over keurige hockeymeisjes, erg komisch. Het klopt. Ik wás een hockeymeisje. Jaren geleden. Is het dan zo overduidelijk dat ik uit ’t Gooi stam? Zijn er geen Texelse invloeden zichtbaar? Niet alleen deze vraag zet me tot nadenken. De rest van de theatershow heeft al net zo’n filosofische uitwerking op me. Het is bewonderenswaardig hoe Jochem opperste kwetsbaarheid combineert met stevige grappen zodanig dat het in balans is.
Tijdens zijn revalidatieperiode is er een tijd geweest dat Jochem dacht nooit meer in Carré te kunnen optreden. Deze avond werd mede mogelijk gemaakt door discipline, doorzettingsvermogen, de medische wetenschap én een sterke wil.
Wanneer hij de welverdiende staande ovatie van het publiek met open armen in ontvangst neemt, zie ik tussen de buigingen door dat zijn ogen betraand zijn. Niet alleen mijn partner en ik zijn erdoor geraakt. Jochem ontroert ook anderen op rij 1, 2 en 3 en verder. Respect vriend! En tot de volgende keer, op Texel.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
Met dank aan fotograaf: Anne Reitsma
