Van een snoeppapiertje of peuk kijkt niemand meer op. Maar er liggen soms ook ongewone, opmerkelijke dingen op de grond. En die ongeblogd laten liggen, zou toch zonde zijn!
In de serie mini-blogs ‘Wat ik op straat vind’:
Knuffel-lapje
Een knuffel-lapje. Zo goed als nieuw. Klaar om iemand blij te maken en vertrouwen te geven.
Ik had vroeger ook een lapje, doekedoek noemde ik het. Mijn doekedoek gaf me altijd een instant oxytocine boost. Zodra ik de geur rook en de textuur voelde, verdwenen mijn problemen en werd ik rustig. Waar doekedoek gebleven is? Geen idee, we zijn elkaar ontgroeid.
Het vertrouwen dat dit lapje me gaf, vind ik met de jaren steeds beter in mezelf. (Niet alleen een dagje ouder, gelukkig ook een fractie wijzer.) Toch wordt het vertrouwen in mij af en toe stevig op de proef gesteld. Vooral sinds ik auteur/journalist ben.
Mijn schrijversbestaan typeert zich in hollen en stilstaan. En vooral in dat stilstaan, ben ik niet goed. Duurt het een dag of drie voordat er een nieuwe schrijfopdracht op mijn deurtje klopt, dan kan ik er ‘het genieten’ nog wel van inzien. Maar elke nieuwe dag die in stilte volgt, knaagt aan mijn vertrouwen en vrees ik meer en meer dat het deze keer écht niet meer goed komt, financieel gezien.
Op het moment dat het saldo op mijn bankrekening niet toereikend genoeg is voor de naderende maand, zou ik dolgraag nog even terugvallen op mijn doekedoek.
Het is zondag en zonnig. Ik loop door de 9 straatjes in Amsterdam. De zonnestralen dringen als geluksgevoel door mijn huid naar binnen. Want zojuist besef ik wat dankbaar ik ben dat mijn maandelijkse financiële struggle vanaf morgen voorbij is. Dan start ik als redacteur bij de krant Texel dit Weekend. Voor een paar seconden kijk ik met gesloten ogen in de zon en besef dat het stilstaan voorbij is. Naast alle andere mooie schrijfprojecten die ik al doe. Wat een zegen en wat een rust geeft dat. Hier kan een doekedoek niet tegenop!
Of toch wel?
Vlak daarna kom ik het felgele knuffel-lapje tegen. De boodschap: je leven is leuk en vol zonneschijn. En ik besluit: vanaf nu wordt het niet stilstaan, maar ook niet rennen. Huppelend ga ik mijn weg voortaan. (Althans, zo veel mogelijk.)
Het knuffel-lapje ligt nu op een geveltrap. Te wachten op iemand die nog wat extra oxytocine kan gebruiken.
