Een selectie van mijn gepubliceerde werk

Proost! Onze glazen klinken vrolijk tegen elkaar, als teken dat het feest is begonnen. Ik als BOB houd een kopje rooibosthee vast en proost met een rode wijn, twee cocktailglazen met gin-komkommer en een Texelse Skuumkoppe.

Goed, ik ben dus genomineerd voor de ice-bucket-challenge. Eigenlijk ben ik er wel klaar mee, met die emmers water en ijs. Alleen zoiets zeg je natuurlijk niet op social media.

Als we na twee weken de oprit weer oprijden, kan ik haast niet wachten om een rondje door de tuin te lopen. Of eigenlijk om de uit de kluiten gewassen planten weer in het gareel te krijgen. En met de handen in de aarde te wroeten. Het is mijn favoriete en meest gezonde hobby. Of toch niet…?

Het was nog geen half uur geleden dat we buiten in de zon zaten te borrelen. De vraag of we ’s avonds buiten kunnen eten, houdt me al dagen bezig. In de woonkamer is het namelijk behoorlijk lastig om zonder al teveel kunst en vliegwerk met zo’n grote groep te eten.

De eerste mug sla ik naar het hiernamaals nog voordat het (slaapkamer) licht uitgaat. En vlak voordat ik Dromenland bereik, heeft nummer twee het op me gemunt. Met haar puntige snuit doorboort ze mijn arm. Gevolg: klaarwakker, lichtelijk chagrijnig en het grote licht weer aan om de muren af te speuren naar dit minuscule obstakel. Snok. Dood. Slapen. Althans, dat was het plan…

“Hoe nemen we de kippen eigenlijk mee?”, vraag ik me hardop af, tien minuten voordat mijn vriend en ik er zijn. Meteen zie ik de stresskipjes, inclusief mijzelf, in de auto in totale paniek. Gevolgd door hun witgrijze poepvlekken op de leren bekleding.

De strijd tegen het kleefkruid duurt eeuwig. Waar je ook kijkt in onze tuin, overal is kleefkruid. Vóór mijn tijd op Texel wist ik niet eens van het bestaan ervan en nu overwoekert het zowat mijn zomermaanden.

Mijn zusje die net als ik in Amsterdam woont, maakt van haar tweede Pinksterdag ook een stranddag en is in alle vroegte vertrokken.
Ze sms’t: “Jij natuurlijk al op het strand??! Ik nu ook bijna!”
“Ja schat, ik heb me net voor de tweede keer laten insmeren…”, dik ik de waarheid een beetje aan.

De eerste bekende Nederlander die ik ooit op Texel ben tegengekomen, is komiek Jochem Myjer. Niet dat ik kaartjes had voor zijn try-out bij Klif 12. Ik kwam hem gewoon ‘in het wild’ tegen. Dat wil zeggen, op de veerboot richting Texel.

Oeps! Met mijn slaperige hoofd zie ik hoe het laatste beetje koffie uit mijn beker stroomt en in een dunne streep op de trap afstormt. Te laat om met een snelle reflex de schade ongedaan te maken. En hoe weinig het ook is, het bruinzwarte goedje spat op de trap uiteen in tientallen kleine spettertjes.

“Kijk eens wat een leuke!”, roep ik enthousiast. We zijn in een tuinwinkel bij ons in de buurt. “Zullen we er hier een paar van meenemen?”
Mijn vriend kijkt me aan of ik hem zojuist een oneerbaar voorstel heb gedaan en schudt zijn hoofd. “Véél te tuttig!”

Het gras ligt bezaaid met takken. Dit keer niet het gevolg van een zware storm, maar het werk van een bomenspecialist. Om de paar fruitbomen die onze tuin rijk is te behouden, is het nodig dat er meer luchtigheid wordt gecreëerd zodat de…