auteur, columnist, blogger, journalist en optimist
Zarayda Groenhart is iemand die het leven met beide handen aanpakt. Naast haar werk als tv- en radio personality heeft ze een online talkshow ‘The why girl’ en onlangs is haar gelijknamige, autobiografische debuutroman verschenen. Zarayda heeft vijf jaar bij BNN gewerkt en…
Mijn knuffel-lapje van vroeger gaf me altijd een instant oxytocine boost. Zodra ik de geur rook en de textuur voelde, verdwenen mijn problemen. Waar het gebleven is? Geen idee, we zijn elkaar ontgroeid. Alhoewel…?
Soms is geluk een kwestie van kleine veranderingen in je leven toepassen. Met minimale actie, maximaal resultaat. Te mooi om waar te zijn? Check this out!
In het jaar 1415, nu 600 jaar geleden, kreeg Texel stadsrechten. Het klinkt niet-te-bevatten ver weg. Mannen met zwaarden, gekleed in stoere mantel met bijpassende hoed en daaronder een iets minder sexy pofbroek…
“Oooh dokter Simon…!”, roept een verpleegster (wulps gekleed) en slingert zich om mijn schoonvader heen.
Mijn schoonvader, die ik ken als een man die zich in soortgelijke vrijages uitsluitend richt op de mán, gaat er overtuigd op in.
Vechtend tegen de slaap naderen we ons huis. Het begint al licht te worden. En eenmaal thuis is in het schemerlicht van de ochtend te zien hoe plukjes sneeuwklokjes de tuin sieren, voor mij het teken van de lente.
Een geluksmomentje zit vaak in kleine dingen. Neem bijvoorbeeld deze liefdesboom!
Dat er veel medicijnen zijn met bijwerkingen, is niets nieuws. Maar dat sommige ook zorgen voor een extra kilo op je heupen had je vast niet verwacht. Met dank aan dr. Frank.
Een misverstand dat ik regelmatig tegenkom: mensen denken dat ik op vakantie ga, elke keer als ik op weg ben naar Texel. Een begrijpelijke reactie. Toch is de realiteit iets anders.
Dat we onderweg op het nieuws horen dat het NOS journaal niet doorgaat omdat een zwaarbewapende man de studio is binnengedrongen, druist dan ook fel in tegen het vredige gevoel in mij dat met elke sneeuwvlok sterker wordt. Op het Mediapark sneeuwt het vast nog niet.
Twintig euro, zomaar voor het oprapen! En minstens zo mooi: niemand in de buurt. Dat maakt mij de uitermate gelukkige vinder. De plotselinge vondst doet de waarde ervan verdubbelen.
Texel heeft tegenwoordig de Texelhopper. Op papier een goed idee: je stapt in Den Helder op, gaat met bus en al de boot op en op je Texelse bestemming stap je weer uit. Alleen de praktijk rammelt nog wat.
In de nieuwe Santé (februari 2015) staat mijn artikel. Hier alvast een voorproefje.
En vergeet niet: timing is alles!
Dresscode: black tie, dus ik ga strak in ’t pak met kittig glitter hakje – haast niet op te staan, laat staan lopen, maar ze zijn absoluut première-verantwoord.
Ik houd mijn pas in en kijk hem aan. “Een goed voornemen? Jij?”
Hij had net zo goed kunnen voorstellen om naar Spanje te emigreren, dat had al net zo logisch geklonken.
“Niet te snel optrekken, schat”, zeg ik zo neutraal mogelijk. Je moet je als vrouw natuurlijk nooit bemoeien met het rijgedrag van een man. Dat gaat altijd mis. Maar ons houdt op dit moment een veel grotere vraag bezig: halen we de benzinepomp of wordt het duwen?
Het instructiefilmpje wordt ingezet. Voor het eerst geen steward(es) die voor doventolk staat mee te gebaren in het gangpad. Slechts een tekenfilm die ons op de realiteit wijst, mocht deze onrealistische vormen gaan aannemen. De animatiedame in het filmpje heeft duidelijk meer beenruimte dan haar kijkers.
Vijf minuten spreektijd? Ikke? Ik lees de uitnodiging voor het Texelse Boekenbal, georganiseerd door de bibliotheek in Den Burg ter ere van hun vijftigjarige bestaat, hardop aan mezelf voor. Spreken op een podium is natuurlijk een grote eer, maar om nou te zeggen dat ik ernaar uitkijk?
Poep. Oftewel, een kontverhaal.
“Wil je wat drinken?”, vraagt mijn partner en mengt zich na mijn bestelling in de menigte van Struûn Texel – het jaarlijkse cultuurevenement op Texel. Bij terugkomst heeft hij niet alleen twee plastic bekertjes bij zich, maar ook een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht. Ik ken die blik…
Soms zit geluk in een klein hoekje. En als je niet oplet, is het verdwenen. Dit kleine geluk – en soms onhandig ongeluk – zíen, is de kunst van gelukkig zijn.