auteur, columnist, blogger, journalist en optimist
“Niet te snel optrekken, schat”, zeg ik zo neutraal mogelijk. Je moet je als vrouw natuurlijk nooit bemoeien met het rijgedrag van een man. Dat gaat altijd mis. Maar ons houdt op dit moment een veel grotere vraag bezig: halen we de benzinepomp of wordt het duwen?
Het instructiefilmpje wordt ingezet. Voor het eerst geen steward(es) die voor doventolk staat mee te gebaren in het gangpad. Slechts een tekenfilm die ons op de realiteit wijst, mocht deze onrealistische vormen gaan aannemen. De animatiedame in het filmpje heeft duidelijk meer beenruimte dan haar kijkers.
Vijf minuten spreektijd? Ikke? Ik lees de uitnodiging voor het Texelse Boekenbal, georganiseerd door de bibliotheek in Den Burg ter ere van hun vijftigjarige bestaat, hardop aan mezelf voor. Spreken op een podium is natuurlijk een grote eer, maar om nou te zeggen dat ik ernaar uitkijk?
Poep. Oftewel, een kontverhaal.
“Wil je wat drinken?”, vraagt mijn partner en mengt zich na mijn bestelling in de menigte van Struûn Texel – het jaarlijkse cultuurevenement op Texel. Bij terugkomst heeft hij niet alleen twee plastic bekertjes bij zich, maar ook een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht. Ik ken die blik…
Soms zit geluk in een klein hoekje. En als je niet oplet, is het verdwenen. Dit kleine geluk – en soms onhandig ongeluk – zíen, is de kunst van gelukkig zijn.
Yo Sint,
Wilt u in mijn schoen
de nieuwe iPhone 5 doen? (of 6)
Begin dit jaar stortten 100.000 vleermuizen naar beneden vanwege extreme warmte. In Amsterdam hebben we de ooievaar.
In de nieuwste Santé staat mijn artikel ’50 wintertips tegen de winterdip’ levensgroot op de cover. (*Maakt een vreugdedansje door de kamer).
Shit? Waar is mijn portemonnee nou? In toenemende paniek zoek ik op de plekken waar hij kan liggen. En daarna op plekken waar hij eigenlijk níet kan zijn.
Status update: Overleden lampion. Plaats delict: Prinsengracht, Amsterdam. Vervolging? Ja! Lees de blog maar…
Ben ik er wel geknipt voor? Hoe vaak ik me dat al niet heb afgevraagd als onzeker meisje, als puber, als adolescent. Maar ook als oud wijf, als muts en als droomvrouw…
Laat mij die bus maar rijden, riep ik een kwartier geleden nog heldhaftig. Inmiddels zie ik dat héél anders en wilde ik dat ik mijn grote, stoere mond had gehouden…
Tsja, wat zal ik hierop zeggen? Het is eigenlijk een heel on-Hollands woord.
Ergens tussen de supermarkt en thuis zie ik dit labeltje op straat liggen. Het trekt mijn aandacht. Met mijn voet ga ik op de ene kant staan. Daarna duw ik de ander helft omlaag.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
Dat krijg je ervan als je geen make-up op doet…
… elkaar niet meer willen loslaten.
Holy, wat ligt dáár?! Ow…
Halen zelfs Amsterdamse vogels en eendjes hun snavel op voor een ‘lege’ boterham? Ook voor mij liever spelt of zuurdesem.
Zou het lukken? Haal ik hem nog?, denk ik met veel te weinig rust in mijn lijf. Was ik nou maar eerder uit Amsterdam vertrokken, dan hoefde ik nu niet zo te stressen. Over of ik de boot ga halen en dus op…