Vanavond heb ik mijn eerste ‘Stadsverlichting’ ervaren: een uur lang mediteren onder begeleiding van yogi Tijn Touber en live pianomuziek. Vooraf werd ik er een beetje onrustig van, aangezien ik nooit mediteer. Hoe ga ik dit 60 minuten volhouden?
De dag ervoor had ik tijdens een inspirerende lezing, van dezelfde Tijn, meegekregen dat je jezelf toestemming kunt geven voor bijvoorbeeld liefde of vrede. Dus op dag twee, wandelend naar de Nieuwe Yogaschool in Amsterdam, geef ik mezelf toestemming om te stralen en om ontvankelijk te zijn.
Even later blijkt dat je de yogazaal zonder schoenen betreedt, gezien de verzameling naast de ingang. Wat een fijn toeval dat ik vandaag een keer géén sokken met gaten aan heb. Of twee verschillende kleuren, had ook makkelijk gekund.
In het midden van de zaal staan twee grote schalen met kaarsen. Als de stralen van de zon liggen alle yoga-matjes er omheen.
Wanneer na een paar minuten stilte ineens zachte, bijna líeve pianoklanken de zaal vullen, slaat het in als een bom. Gevolg: tranen stromen geruisloos over mijn wangen, van pure heerlijkheid. Jezelf toestemming geven, werkt als een gek!
En aan het eind van de meditatie-sessie denk ik (volledig zen en zalig): kan dit niet gewoon nóg een uurtje doorgaan? Heb het gevoel dat ik drie dagen kan blijven zitten! Werkelijk stralend loop ik daarna terug naar huis. En als het fysiek had gekund, gaf ik licht.
Je hoeft er niets voor te kunnen. Schoenen uit en jezelf toestaan om open te staan en te genieten. De rest volgt vanzelf, weet ik nu.
Hartelijk dank Tijn!
Meer informatie vind je op Stadsverlichting.
Soms zit geluk in een klein hoekje. En als je niet oplet, is het verdwenen. Dit kleine geluk – en soms onhandig ongeluk – zíen, is de kunst van gelukkig zijn.
