Het is bijna Valentijnsdag. De meest hartverwarmende en liefdevolle dag van het jaar? Of het zoveelste commerciële item om te boycotten?
Ik zal eerlijk bekennen dat ik het best romantisch vind. En naast de dag voor de vrede en de dag van de (pers)vrijheid, mag er toch ook wel een dag van de liefde zijn? Er is zelfs een dag van de stilte, op 26 oktober 2014!
Doe eens gek en doe aan Valentijnsdag, propageer ik ieder jaar weer. Mijn partner en ik staan er namelijk nogal verschillend in. Hij vindt het opgelegd gedoe. Terwijl ik het stiekem echt jammer zou vinden als deze dag geruisloos aan ons voorbij zou gaan.
Van een bijna veertiger zoals ik, zou je verwachten dat hier niet zo zwaar aan getild zou worden. Dat je er inmiddels wel overheen gegroeid bent. Wijzer geworden en dat soort dingen. Mispoes. Dus om teleurstellingen te voorkomen – zelfkennis is gelukkig wél meegegroeid met de jaren – laat ik bij manlief doorschemeren dat Valentijnsdag er weer aan zit te komen. Een paar dagen later kaart ik het onder het motto van een grapje nog iets duidelijker aan. Mijn Prince Charming kijkt me bedenkelijk aan. Meent ze dit nou serieus?
Struinend door Den Burg vraag ik mezelf af waarmee ik mijn Valentijn een plezier kan doen. Zolang het er maar niet te dik bovenop ligt. Voor hem geen liefdesgedicht of ontbijtje op bed. Alle andere dagen van het jaar graag, maar niet op die bewuste dag. Ik heb wierook gekocht. En kaarsen. Hoewel deze twee prima samengaan met het thema romantiek, heb ik het eigenlijk gekocht omdat de voorraad gewoon op is.
‘s Avonds pols ik opnieuw of Valentijnsdag al op zijn to do lijstje staat, waarop hij zegt: “Goed, zullen we die avond dan lekker bij ons favoriete restaurant gaan eten?”
Hoewel het leuker was geweest wanneer hij dit als verrassing had gehouden, is De Kern – waar hij op doelt – inderdaad een van onze lievelingsrestaurants op Texel. Dus zijn suggestie is in één keer in de roos! Nu ik nog.
De volgende middag loop ik nogmaals door de winkelstraat in Den Burg op zoek naar het ultieme geschenk voor mijn Valentijn. Bij de supermarkt – voor avondboodschappen – zie ik dat er al paaseitjes zijn. Als ik iets onnodig vind, is het wel het commerciële gedoe rond Pasen. En dat terwijl Valentijnsdag nog moet komen!
Maar dan ineens krijg ik een idee.
Bij de kassa reken ik een heerlijke fles biologische wijn af – hij is hier dol op weet ik – en twee zakjes met chocoladepaaseitjes – puur, zijn lievelings.
Ik verheug me nu al op Valentijnsdag.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Binnenkort verschijnt haar tweede roman. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
