Dit jaar geen Kerst met mooi uitgedoste familieleden aan een uitbundig gedekte eettafel. Dit jaar wordt het een zonnig resort in Egypte. Een exotische vakantiebestemming waar we alleen doen waar we zin in hebben: niets.
In het vliegtuig zitten we net achter de nooduitgang. Dat is vooral jammer voor onze benen, want nu hebben we alléén uitzicht op extra beenruimte. Als plofkippen opgepropt in een overvolle kist waardoor zelfs handbagage verplicht onder de stoel van je voorganger – die zowat bij je op schoot zit – moet staan. Gelukkig duurt het taxiën naar de startbaan niet lang en wordt het instructiefilmpje ingezet. Voor het eerst dat er geen steward(es) voor doventolk staat mee te gebaren in het gangpad. Slechts een tekenfilm die ons op de realiteit wijst, mocht deze onrealistische vormen gaan aannemen. De animatiedame in het filmpje heeft duidelijk meer beenruimte dan haar kijkers.
“Dames en heren…”, klinkt de gezagvoerder door de speakers. “Op deze vlucht is extra personeel aan boord. Een deel van de bemanning heeft er al drie vluchten op zitten en is op weg naar huis. Zij zullen rusten achter de gordijntjes op de eerste twee rijen stoelen voorin het toestel. Mocht u vragen hebben, richt u zich dan niet op hen, maar tot het werkend personeel achterin het vliegtuig.”
Dat waren de VIP plaatsen met extra large beenruimte, herinner ik me. Jaloers.
“Mocht u een piloot voorbij zien lopen, raakt u dan niet in paniek. Er zit er altijd één in de cockpit”, zegt de gezagvoerder quasi grappig. Het is me niet geheel duidelijk of deze grapjas tot de groep ADV-ers behoort of dat hij ons met zijn guitige bekkie naar onze vakantiebestemming gaat brengen. Aan de andere kant is het een hele geruststelling dat er extra mensen aan boord zijn die verstand hebben van vliegactiviteiten. Hoe meer kapiteins op dit schip hoe beter, beweert het vliegangstige stemmetje in mijn hoofd.
“We hebben een sterke wind op de neus waardoor we langzamer vliegen, 250 km per uur”, meldt onze cockpitter. “Maar ik voorspel u zesentwintig graden vanmiddag!”
Even daarna: “Heeft u interesse in een tosti, saucijzenbroodje, vegetarische lasagne?” herhaalt de stewardes huppelend langs de rijen stoelen, duidelijk iemand die nog geen drie vluchten achter de kiezen heeft. Ik zou niet opkijken als ze me had gevraagd naar mijn bonuskaart en of ik interesse heb in zegeltjes en kristalpunten. Ze heeft er zin in.
Veel later schalt door de cabine: “We zijn zojuist geland op een buitenbaan die praktisch in Nederland ligt.”
Of de lolbroek staat te hard afgesteld of hij heeft één blikje redbull teveel geserveerd gekregen. Maar ach, wat kan ons gebeuren met een week zon in het vooruitzicht. Met op het strand… oneindig veel beenruimte.
Gezellige kerstdagen!
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Dit jaar publiceerde ze haar tweede roman ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
