Het afgelopen jaar zijn er veel kippen gesneuveld. Niet omdat ze in de pan belandden, maar omdat ze van ouderdom gestorven zijn. Of in de klauwen van een roofvogel terecht kwamen. Sindsdien is de ren provisorisch overdekt met gaas.
Het soort kippen dat wij hebben, schijnt een jaartje of vijf te worden. Die van ons zijn dus een soort van antiek met dezelfde respectabele leeftijd. En sinds afgelopen winter leggen ze nagenoeg geen eieren meer. Tijd dus voor jeugdige aanwas! Geen donzige, gele pluizenbeestjes, maar vijf frisse puberdames die stammen uit de vorige zomer. Ik ben benieuwd hoe onze oudjes op de jeugd zullen reageren.
“Hoe nemen we ze eigenlijk mee?”, vraag ik me hardop af, tien minuten voordat mijn vriend en ik er zijn. Meteen zie ik de stresskipjes, inclusief mijzelf, in de auto in totale paniek. Gevolgd door hun witgrijze poepvlekken op de leren bekleding.
“Gewoon, in een doos ofzo”, zegt hij.
“Huh? Maar waar halen we zo gauw nog vijf dozen vandaan?” Ik word aangekeken alsof ik een heel slechte grap heb gemaakt. Heb ik iets stoms gezegd?
“Schat, ze gaan toch gewoon in één doos”, vervolgt hij.
“Met z’n allen? Dat is zielig!” Ik zie een vrachtwagen met dicht op elkaar gepropte kippen voor me op weg naar het slachthuis.
Nu wordt er hoofdschuddend naar me gelachen. “We nemen een grote doos, goed? Ze overleven het wel. En in het donker worden ze weer eerder rustig.”
Even later staat er achterin de auto een verhuisdoos met nogal luidruchtige inhoud: vijf kippen met het tolerantievermogen van een tiener met een heel kort lontje. Zwaar protest. Gelukkig wonen we nog geen drie minuten verderop. Dus kan de adrenaline snel uit de doos bevrijd worden.
De verhuisdoos leggen we voorzichtig op z’n kant in het kleine kippenhok. Expres niet bij de oudjes in de grote ren. Doe je dat wel? Dan ontstaat er mogelijk een catfight en vliegen de dames elkaar meteen in de haren. Dus om een titanenstrijd tussen de twee generaties te voorkomen, gaan de jonkies voorlopig apart. En nu kunnen ze in alle rust acclimatiseren.
Ondanks dat de hokken zo’n vijftig meter uit elkaar staan, laten de gammele oudjes meer dan anders van zich horen. Proberen zij op deze manier toch de lakens uit te delen? Hoe dan ook, de jeugd laat zich niet uit de tent lokken en verkent op haar dooie gemakje de nieuwe woning. Ook de stressvolle autorit is al lang weer vergeten.
De volgende dag tref ik een piekgaaf, schoon ei aan. Niet van de nieuwkomers, maar van het oudste besje in het andere hok. Ik voorzie een midlifecrisis.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
