In huispak vermaak ik me al de hele middag met een dikke stapel tijdschriften om me heen. Heerlijk, maar helaas moet ik stoppen. We gaan namelijk naar een blijspel, gespeeld door amateurs, in Midden-Eierland. Ontzettend leuk, alleen… ik zit nog zo lekker.
“Zal ik die zwarte broek met dat colbertje aantrekken of het gestreepte rokje met grijze glittertop?”, vraag ik mijn partner.
“Waarom ga je niet gewoon zo?”
“Joh, in deze slobbertrui?” Maar op zijn ‘kan best, ik ga ook in een trui’ ben ik snel overstag.
Eenmaal in de zaal blijken er géén galajurken aanwezig te zijn en val ik met mijn kabeltrui dus niet uit de toon, gelukkig.
Als de voorstelling een (Texels) kwartiertje later begint, wordt al gauw duidelijk wat ‘volkstheater’ inhoudt. Het gaat er niet om dat het toneelstuk Joop-van-den-Ende-achtig goed is. Het gaat er veel meer om dat iedereen het naar de zin heeft, zowel spelers als publiek. En wanneer iemand zijn tekst even kwijt is, helpt het publiek spontaan een handje mee. De hele setting doet huiskamerachtig aan en is daarmee laagdrempelig en gemakkelijk gezellig. In dit theaterzaaltje hangt geen sfeer van competitie of prestatiedrang, maar van passie en plezier. Het zien en gezien worden, is er niet bij. Hooguit wanneer je een bekende tegenkomt. De locatie Bethel, vroeger een klein kerkje en tegenwoordig een dorpshuis, is vlakbij ons huis. Vandaar dat ik bijna een kwart van de mensen ken of herken. Een thuiswedstrijd, of eigenlijk een ontspannen oefenpotje, en niet op de laatste plaats omdat mijn schoonvader in het toneelstuk meespeelt!
“Oooh dokter Simon…!”, roept een verpleegster (wulps gekleed) en slingert zich om mijn schoonvader heen.
Mijn schoonvader, die ik ken als een man die zich in soortgelijke vrijages uitsluitend richt op de mán, gaat er overtuigd op in. Voor ik het weet, heeft dokter Simon zijn eerste lippenstiftkus binnen. En daar blijft het niet bij. Regelmatig verdwijnt er een hand (of hoofd) in een boezem, of hangt er een slipje tot op de enkels. Het publiek wordt getrakteerd op een gewaagd en passievol staaltje acteerwerk en vermaakt zich kostelijk. De schouders van de dame die voor me zit, gaan veelvuldig op en neer van het lachen. Het werkt aanstekelijk.
De avond wordt afgesloten met een loterij. En ook hier geldt dat het niet gaat om winnen of om de grootste prijs in de wacht te slepen, maar om de gein met elkaar. Voor ons geen prijs, maar dat mag de pret dus niet drukken.
Bij de uitgang roept iemand: “Wie wil er een zak tulpenbollen?” En voor ik het weet, heb ik gereageerd en gaan ook wij naar huis met een leuk prijsje. Kortom, een topavond vol huiselijke gezelligheid. Helemaal in de sfeer van mijn dag.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. In 2014 publiceerde ze haar tweede roman ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
